We zijn omringd door het mysterie, de verborgen wereld van het onkenbare eeuwige. Ouder dan het oudste landschap. Stil en terughoudend. Maar het niet-weten dat het mysterie met zich meebrengt, is soms ondraaglijk. We wenden ons af. Het verlangen te duiden en te verklaren staat een echte ontmoeting in de weg.
Het herkennen van het mysterie vraagt een andere gerichtheid, een ander perspectief. Eenvoudig vertragen kan al een opening geven naar het ervaren van het subtiele, het terughoudende.
Elke tijd en cultuur heeft voor de grote levensvragen verbinding gezocht met het mysterie. Onze ogen zijn echter gericht geraakt op het meetbare en maakbare. Maar, om de Ierse dichter John O’Donohue te citeren: ‘De wereld is veel groter, intenser en vreemder dan we ons kunnen voorstellen.’ Haar reduceren tot dat wat meetbaar is, vernauwt onze blik. Voor antwoorden op onze levensvragen hebben we een breder venster nodig.
Je omringd weten door het onstuimige mysterie verrijkt je binnenwereld. Ook wij zijn een expressie van het eeuwige. Een rijke innerlijke wereld geeft ons de moed en de mogelijkheid eigen antwoorden te zoeken. We geven onze ziel grond en we vergroten ons blikveld. Deze extra ruimte hebben we nodig als de onvermijdelijke confrontatie komt met het ongewenste: het lijden, het verdriet en de dood.
Fragment uit: Hapé Smeele, Onstuimige leegte
https://www.nachtwind.nl/onstuimige-leegte.html
